สัปดาห์ที่ผ่านมา ได้รับการติดต่อ จากแฟชั่นเว็ปไซค์ระดับโลก ว่ามีความสนใจ “ขอ” รูปไฟล์ขนาดใหญ่งานแฟชั่นวีค ของเมืองไทย นำไปเผยแพร่ให้ทั่วโลกได้รับรู้ ถึงดีไซน์อันสวยงาม และความสามารถของดีไซเนอร์ไทย เว็ปไซค์นี้มีสาขาในประเทศมหาอำนาจทางแฟชั่นทั่วโลก ซึ่งทางเราดีใจมากที่ได้รับการติดต่อ นั่นหมายความว่า เขาได้ติดตาม และตรวจทานดูแล้วว่า แฟชั่นไทย ผ่านเกณฑ์เข้าตา พอที่จะนำงานไทยไปเผยแพร่ให้ทั่วโลกได้รับรู้รับทราบ
ผมขออนุญาตไม่นำชื่อมาเผยแพร่นะครับ พอดีว่า กลัวโดนฟ้องร้อง ช่วงนี้กลัวกฏหมายมาก เพราะพึ่งจะโดนภาษีย้อนหลัง จากบริษัทที่หักหลังเบี้ยวงานเบี้ยวเงินไม่จ่ายทีมของเรา งาน OTOP เมื่อปี 2555 นั่นแหละ M— เบี้ยวเงินไม่พอ ยังส่งใบภาษีส่งสรรพากร แต่ไม่ส่งใบรับให้เรา งานก็เข้าสิ โดนไปหลายหมื่นเลย บวก ค่าปรับ 1.5 ต่อเดือน อีกหลายหมื่น บอกตรงๆว่า เซ็งเป็ด เพราะโทรไปไม่รับ อีเมล์ไปก็ไม่ตอบ ซีซีบริวารแล้วก็เงียบเช่นกัน (ขอบ่น)
กลับมาสู่เรื่องความยินดีระดับโลก โอ้วววว เป็นใครได้รับก็ดีใจใช่ไหมครับ โดยเฉพาะ ThaiCatwalk ยินดีโปรโมทแบรนด์ไทย สู่ตลาดโลกตลอดมาก ที่จริงก็ลงข่าวให้เกือบทุกงานที่ทราบและไปทำข่าวนะ ไม่ทราบข่าวก็อีกมากมาย ดั่งจะเห็นงานต่างๆในเฟสโมเดลหลายคนอัพเดทหลังจบงานไปแล้ว ทางเราไม่ทราบข่าวงานหรอกครับ ถึงทราบจากพีอาร์ก็แค่ส่วนน้อย กรุณาปรับความเข้าใจกับเราใหม่นะครับ เรารู้งานไม่หมด และส่วนใหญ่เกือบทั้งหมดคือ ผ่าน PR public relation ถ้าเขาไม่แจ้งมาให้ ก็โง่ๆนะครับ
มั่วไปอีกแล้ว ดีนะอันนี้อยู่ใน section blog ถือว่า โม้มั่วๆได้ ไม่ผิดกฏ คือ หลังจากโดนกระหน่ำซัมเมอร์เซลจากภาคบัญชีของรัฐ ก็ทำให้เกิดอารมณ์ดาวดิ่งไป 2 สัปดาห์ ด่าในใจไปเรื่อยๆนะ ผ่อนได้ แต่ต้องจ่าย ความคิดช่วยชาติพังทลายลงไป เพราะเขาขอแค่งานแฟชั่นวีค มิใช่ทุกไทยแบรนด์ เอ้ เราช่วยเขา ใครช่วยเราหว่า หลายคนคิดนะว่าเรามีรายได้จากการรับจ้างถ่าย ก็จริง แต่เชื่อปะ 5-10% แบรนด์ของงานแฟชั่นวีค ที่จ้างถ่ายนะ แต่ลงให้หมด งานนอกแฟชั่นวีค น้อยกว่านั้นอีก แล้วเราจะเอาไรกิน นั่นแหละที่คนไม่ค่อยคิด
กลับมาอีกรอบ (มั่วตลอด) อย่างไรก็ตาม นโยบายเราก็ยังไม่ได้เปลี่ยนนะ ยังคงลงตามปกติ เผยแพร่ไปยังสื่อพี่น้องที่มาของานด้วย ขอฟรีเช่นเดียวกับขอให้ถ่ายลงงานฟรี เพียงแต่ว่า สโคปการทำงาน ขอแค่ในประเทศนะ ต่างประเทศจะเสพก็ผ่านหน้าเว็ปเรา อย่าให้เราต้องดิ้นรนไปกว่านี้เลย ยิ่งกว่า “เตี้ยอุ้มค่อมอีก” ที่จริงที่ต่างประเทศขอมา มันแปลเป็นไทยแล้วคือ ช่วยส่งภาพใหญ่ทุกชุดทั้งวีค, แปลเนื้อข่าวเป็นอังกฤษ, ชื่อดีไซเนอร์อังกฤษ, ไม่ให้มีลายน้ำ, ไม่มีที่มาด้วยนะ และวันเดือนปี ให้เพียบพร้อม นำถวายให้เขา “ฟรีๆ” มีอะไรกลับมาไหม ลองแปลคำว่า “ฟรี” ดูนะครับ ไม่มีคำว่า Credit นะครับ และมันเปลี่ยนเป็นอาหารเลี้ยงท้องก็ไม่ได้นะครับ
ที่มาของภาพ ก็เป็นสิ่งเล็กน้อยที่เราพอ บอกได้ว่า เป็นงานของเรา แม้ภาพที่เราได้มาจากเจ้าของงาน เราก็ยังลงว่า Photo by PR team จะได้ไม่เข้าใจผิดว่า เราโขมยภาพเขามาใช้ ใครสังเกตุก็จะทราบครับ แต่อันนี้ไม่มีเลย ภาพมาจากไหน ถามไปก็ไม่มีคำตอบนะ คือไม่มีว่างั้น กลายเป็นเราเป็นทีมงานของเขา แต่ไม่ตังค์ ทำงานรับใช้เขา ไม่รู้ว่ารับใช้ชาติด้วยเปล่านะ แปลไม่ถูก
ถ้ารัฐไทย ส่งเสริมสิ่งที่ผมกระทำ ผมคงมีกำลังใจช่วยเผยแพร่งานไทยให้หรอกนะ จะได้ดังระดับโลก ด้วยความสามารถปัจจุบัน “ไม่มีกำลังพลักดันแล้ว” ทำไปเท่าที่ทำได้ ทุกวันนี้ไปทำข่าว คือเฉพาะที่ พีอาร์ แจ้งหมายเท่านั้น นอกเหนือจากนั้น แม้จะดีมากกกก ก็ไม่ไปนะ เพราะสายตา พีอาร์ มองพวกเราที่ไม่ได้เชิญ มันเจ็บในใจนะครับ ในงานพวกนักข่าวก็เป็น ชนชั้นสุดท้ายในนั้น เวลาคุณไปงาน แล้วเขาบอกไม่มีชื่อ หรือไม่ให้เข้า คุณรู้สึกไงหล่ะ ขอเขากินปะ ก็เปล่า
ผมไม่โกรธดีไซเนอร์นะที่ไม่จ้างถ่าย เราทำตามนโยบายที่จัดตั้งเว็ป และถ้าฝีมือเราถึง เขาคงจ้างไปแล้ว นี่คือคำตอบ แล้วเราก็รู้ตัวตลอดมา เจียมตัวตลอดมา ถ้าเขาจ้างเรา เพราะเราเข้าสังคม แต่ไม่ดูงานเรา ผมว่า ก็คล้ายๆบ้านเมืองเราตอนนี้นะ
บ่นๆ หลายดอกหน่อย เพราะเครียดจริงๆ ไอ้ย้อนหลังเนี่ย,
เจด = Jade = หยก